Władysław Raczkiewicz

Do 1945 roku był uznaną międzynarodowo głową państwa polskiego, a rząd polski na uchodźstwie został uznany za kontynuację rządu polskiego do 1939 roku. Po wybuchu I wojny światowej służył w rosyjskiej armii cesarskiej, ale po rewolucji lutowej w Rosji (1917 r.) organizował jednostki Polskie. Pełniąc funkcję szefa Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego przyczynił się do utworzenia I Korpusu Polskiego w Rosji. Później służył pod przewodnictwem przyszłego marszałka państwa, Józefa Piłsudskiego, który stworzył Legiony Polskie, które ostatecznie pomogły Polsce w odzyskaniu niepodległości. W 1918 brał udział w obronie Mińska przed bolszewikami, a w 1920, w czasie wojny polsko-bolszewickiej, dowodził ochotniczym oddziałem kresowym walczącym o Wilno. Kiedy w 1939 roku Polska została najechana przez Wehrmacht, ewakuował się do Angers we Francji, gdzie powstał polski rząd emigracyjny; 10 czerwca 1940 r. , po klęsce Francji, wraz z rządem udał się drogą morską do Londynu. Na prośbę żydowskiego podziemia, po raporcie Jana Karskiego, kuriera przybyłego do Londynu z okupowanej Polski, na temat represji i planowej eksterminacji Polaków i Żydów stosowanej przez Niemieckich okupantów, 18 grudnia 1942 wystosował dramatyczny apel do papieża Piusa XII, błagając go o publiczną obronę mordowanych Polaków i Żydów. 6 lipca 1945 dotychczasowi sojusznicy Rzeczypospolitej, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone wycofały uznanie dyplomatyczne dla Rządu RP na uchodźstwie, uznając powołanie w Polsce Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z udziałem Stanisława Mikołajczyka za wykonanie postanowień konferencji jałtańskiej. Po długiej chorobie (białaczka) Raczkiewicz zmarł na uchodźstwie w 1947 r. w walijskiej miejscowości Ruthin.