Polityka prowadzona przez Niemców w odniesieniu do Żydów mieszkających w okupowanych państwach europejskich spowodowała, że ich nieżydowscy sąsiedzi stali się
mimowolnie świadkami tych wydarzeń. W sposób szczególny dotyczyło to ludności Europy Wschodniej, głównie okupowanej Polski, na terenie której Niemcy utworzyli obozy
zagłady.
Konfrontacja z uciekinierami z gett i obozów lub transportów do miejsc kaźni wymagała przyjęcia określonej postawy. Jedni, nie bacząc na konsekwencje, decydowali się pomóc. Inni z różnych względów nie podejmowali żadnych działań. Jeszcze inni wydawali władzom uciekinierów i denuncjowali osoby im pomagające. Byli nawet i tacy, którzy
sami, w pewnych okolicznościach, dopuszczali się morderstw na Żydach. Tak zróżnicowane zachowania ludności państw okupowanych przez Niemcy i krajów satelickich wobec Żydów spowodowane były wieloma czynnikami: stosunkiem do ludności żydowskiej, stereotypami i uprzedzeniami na jej temat, poglądami politycznymi, przekonaniami religijnymi, sytuacją materialną i rodzinną czy – co oczywiste – strachem przed represjami.
Dzięki materiałom z tej lekcji uczniowie i uczennice poznają różne rodzaje pomocy Żydom w czasie Holokaustu i nauczą się je egzemplifikować historiami ludzi pochodzącymi z różnych krajów Europy.
Zapoznaj się z katalogiem wystawy “Między życiem a śmiercią. Historie pomocy w czasie Zagłady”